11 lipca 1943 roku to jedna z najczarniejszych dat w historii Polski XX wieku. Tego dnia, w tak zwanej „krwawej niedzieli”, Ukraińska Powstańcza Armia (UPA) zaatakowała jednocześnie około 100 polskich miejscowości na Wołyniu. Była to kulminacja brutalnej kampanii czystek etnicznych skierowanych przeciwko polskiej ludności cywilnej. Ofiary – kobiety, dzieci, starcy – ginęli z rąk sąsiadów w najbardziej bestialski sposób.

Rzeź Wołyńska – zaplanowane ludobójstwo

Lata 1943–1945 to czas systematycznego ludobójstwa na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. UPA, wspierana przez część ludności ukraińskiej i kierowana przez nacjonalistyczne idee Stepana Bandery, dokonywała masowych mordów na Polakach. Historycy szacują, że zginęło około 100 tysięcy naszych rodaków – tylko dlatego, że byli Polakami.

Ofiary ginęły nie tylko od kul. Często były torturowane, palone żywcem, rozrywane końmi, topione, krzyżowane. Była to zbrodnia o charakterze ludobójczym, która do dziś nie została rozliczona w sposób godny i sprawiedliwy.

Pamięć jako obowiązek moralny

Dla wielu polskich rodzin Kresy to nie tylko historia, ale i osobiste tragedie – dramaty dziadków i pradziadków, którzy musieli uciekać, porzucać swoje domy lub patrzeć, jak ich bliscy giną. Pamięć o Wołyniu to nie tylko kwestia historii – to element naszej tożsamości narodowej. Tylko poprzez prawdę i pamięć jesteśmy w stanie domagać się sprawiedliwości.

Cisza, która trwa zbyt długo

Niestety, mimo upływu dekad, Rzeź Wołyńska wciąż nie została odpowiednio upamiętniona przez władze Ukrainy. Wielu sprawców nigdy nie poniosło żadnej odpowiedzialności. Co więcej, część zbrodniarzy jest dziś tam czczona jako „bohaterowie narodowi”.

Polska nie może milczeć. Domagamy się prawdy, ekshumacji i godnego pochówku wszystkich pomordowanych. Krzyże na Wołyniu powinny stanąć na każdym miejscu zbrodni, a pamięć o ofiarach – być obecna w podręcznikach, edukacji i przestrzeni publicznej.

Wołamy: PAMIĘTAMY!

Każdego 11 lipca oddajmy hołd naszym rodakom, ofiarom Rzezi Wołyńskiej. Zapalmy znicz, weźmy udział w lokalnych obchodach, udostępniajmy wiedzę i mówmy prawdę. Bo jak powiedział Adam Mickiewicz:
„Jeśli zapomnę o Nich – Ty, Boże na niebie, zapomnij o mnie…”