W małym miasteczku Połaniec położonym w województwie świętokrzyskim wydarzyło się coś, co pokazuje prawdziwe oblicze tzw. „zielonej transformacji”. Gmina licząca zaledwie 13 tysięcy mieszkańców zdecydowała się na zakup elektrycznego Renault Master do zbiórki śmieci. Koszt? 645 064 złotych. To nie wszystko – projekt obejmował również budowę stacji ładowania, co podniosło całkowity koszt do astronomicznych 735 000 złotych.
Alternatywa benzynowa – dwukrotnie tańsza opcja
Czy elektryczne śmieciarki to rzeczywiście konieczność? Dla porównania ten sam model Renault Master z silnikiem benzynowym kosztowałby zaledwie 339 910 złotych. To ponad dwa razy mniej niż cena wersji elektrycznej. Dla budżetu małej gminy różnica ta mogłaby oznaczać dodatkowe środki na inne, bardziej pilne potrzeby mieszkańców.
Rządowe dotacje z Polskiego Ładu – dla kogo i po co?
Jak doszło do tak absurdalnego zakupu? Okazuje się, że gmina skorzystała z rządowej dotacji pokrywającej aż 98% kosztów projektu. Środki pochodziły z Rządowego Funduszu Polski Ład, stworzonego rzekomo w celu przeciwdziałania skutkom pandemii COVID-19. Jednak zamiast wspierać realne potrzeby obywateli, pieniądze idą na zakup kosztownych, elektrycznych pojazdów. Czy to jest priorytet dla polskich gmin?
Zielona transformacja czy chaos finansowy?
Historia z Połańca to tylko jeden z przykładów, jak nieprzemyślane decyzje dotyczące „zielonej transformacji” obciążają finanse publiczne. W Polsce mamy niemal 2500 gmin. Jeżeli każda z nich zdecyduje się na podobne zakupy, koszty mogą osiągnąć niewyobrażalny poziom. Czy ktoś w rządzie zadał sobie pytanie, jaki jest realny koszt tej transformacji?
Wnioski – dokąd zmierzamy?
Decyzje takie jak ta z Połańca pokazują, że koszty „klimatyzmu” są nie tylko wysokie, ale i nieproporcjonalne do korzyści. Rządowe dotacje, zamiast trafiać tam, gdzie są naprawdę potrzebne, wspierają ideologiczne projekty, które nie mają ekonomicznego uzasadnienia. Czy Polska naprawdę może sobie pozwolić na taki luksus?
