W ostatnich dniach Wołodymyr Zełenski publicznie podziękował Francji, Niemcom i Wielkiej Brytanii za wsparcie. O Polsce – kraju, który od początku wojny poniósł gigantyczne koszty pomocy – nie padło ani jedno słowo.

Polska ofiara bez wdzięczności

Polska udzieliła Ukrainie bezprecedensowej pomocy:

• setki miliardów złotych przeznaczonych na wsparcie humanitarne,
• przyjęcie milionów uchodźców bez jakiejkolwiek weryfikacji,
• wysyłanie sprzętu wojskowego kosztem własnego bezpieczeństwa,
• oddanie mieszkań, zasiłków i miejsc pracy dla cudzoziemców.

A w zamian? Ani jednego „dziękuję”. To nie jest dyplomacja – to jawne lekceważenie.

Skutek polityki uległości

Brak wdzięczności nie jest przypadkiem. To efekt lat polityki „na kolanach”, prowadzonej najpierw przez PiS, a dziś kontynuowanej z jeszcze większą gorliwością przez ekipę Tuska. Jeśli przez lata na wszystko odpowiada się „tak, panie prezydencie”, to nikt nie traktuje cię poważnie – ani jako partnera, ani jako sojusznika.

Polska nie jest krajem drugiej kategorii

Nasz kraj nie powinien być ani zapleczem wojennym, ani miejscem, gdzie kosztem obywateli buduje się przyszłość sąsiadów.

• Zamiast wzmacniać własne siły zbrojne, opróżniano magazyny dla Kijowa.
• Zamiast inwestować w młodych Polaków, finansowano cudze świadczenia i emerytury.

A efekt? Brak szacunku i polityczne upokorzenie.

Czas na twardą dyplomację

Polska musi odbudować swoją podmiotowość:

• wspierać sąsiadów, ale z godnością, a nie jako frajer,
• domagać się szacunku za realne poświęcenia,
• prowadzić politykę w duchu interesu narodowego – bez kompleksów, bez uległości, bez sprzedawania godności.

Pomagaliśmy, ale nie jesteśmy służącymi. Szacunek albo koniec układów.