Jedną z zapomnianych, a jednak istotnych postaci historycznych miasta Poznania jest Konstanty Antoni Gorski (1859-1924). Był on kompozytorem, skrzypkiem, pedagogiem, dyrygentem, działaczem społecznym oraz twórcą wielu oper i utworów instrumentalnych.
Pochodził ze znanej kresowej rodziny szlacheckiej. Naukę rozpoczął w Grodnie, a następnie przeniósł się do Pierwszego Gimnazjum Filologicznego w Wilnie. Wykształcenie muzyczne zdobył w Instytucie Muzycznym Apolinarego Kątskiego w Warszawie i Konserwatorium Petesburskim. Gry na skrzypcach uczył się pod pieczą węgierskiego skrzypka oraz pedagoga Leopolda Auera. Kompozycję i instrumentalizację studiował u rosyjskiego kompozytora Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. Konstanty Gorski był znany z utworzenia na południu Rosji ,,Chóru Polskiego i Kościelnego”. Łączyły go przyjacielskie relacje z Piotrem Czajkowskim, który bardzo doceniał jego twórczość.
Polski kompozytor wyróżniał się jako popularyzator polskości i jej kultury. W roku 1917 wrócił do Polski z powodu narastających zmian politycznych oraz społecznych w Rosji (rewolucja październikowa). Przeniósł się do Warszawy gdzie pracował jako taper w kinach „Colosseum” i „Wodewil”, a następnie do Poznania, gdzie zajął posadę koncertmistrza orkiestry Teatru Wielkiego, którą zajmował do końca życia.
Wytrwale angażował się w działalność społeczną rozpowszechniając muzykę polską. Organizował koncerty na rzecz polskich instytucji humanitarnych i oświatowych, przede wszystkim na terenach Rosji. Do najpopularniejszych jego kompozycji należą między innymi Fantazja organowa f-moll, poemat symfoniczny ,,Na Olimpie” czy dwie msze a-moll oraz Missa Solemnis Es-dur.
Źródła:
Edward Wrocki – „Konstanty Górski : życie i działalność : 1859-1924”
Dostęp domena publiczna: https://kpbc.umk.pl/dlibra/publication/30064/edition/42179
Maria Włodarczyk
